Wygrana Kancelarii w sprawie Frankowiczów po wyroku TSUE z dnia 3 października 2019 roku

Dnia 12 grudnia 2019 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, XXV Wydział Cywilny, w sprawie prowadzonej przez naszą Kancelarię przeciwko Raiffeisen Bank International AG (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce z siedzibą w Warszawie uznał za uzasadnione roszczenie o zwrot nienależnych świadczeń w postaci nadpłat rat kapitałowo-odsetkowych faktycznie uiszczonych w stosunku do rat kapitałowo-odsetkowych należnych od naszych Klientów przy uwzględnieniu, że ex tunc i ex lege nie obowiązywał mechanizm indeksacji do franka szwajcarskiego.

Uznanie klauzul za abuzywne

W sprawie Sąd uznał zawarte w umowie i regulaminie klauzule indeksacyjne za abuzywne. Jednocześnie nie unieważnił umowy i utrzymał ją wyeliminowując z niej jednak klauzule waloryzacyjne. Przyjął, że spłata kredytu powinna następować w złotych z oprocentowaniem LIBOR 3M.  

Zdaniem Sądu niemożliwe było natomiast stwierdzenie nieważności umowy, jak i uzupełnienie jej przepisami dyspozytywnymi (na co powoływał się Bank). Odnosząc się do tej ostatniej możliwości, Sąd przypomniał, że w świetle wiążącej wykładni dokonanej przez TSUE uzupełnianie umowy przepisami dyspozytywnymi jest uzależnione od niemożności utrzymania umowy w mocy i zgody konsumenta na takie uzupełnienie.

Sąd stanął też na stanowisku, że przy takim rozstrzygnięciu kredytodawca, mimo eliminacji klauzul waloryzacyjnych, w dalszym ciągu jest uprawniony do wynagrodzenia za udostępnienie kredytobiorcy kapitału w postaci stałej marży oraz odsetek opartych na zmiennym oprocentowaniu. Sąd wskazał przy tym, że okoliczność, iż wynagrodzenie to będzie zapewne niższe aniżeli w przypadku umów kredytu złotowego oprocentowanego stawką referencyjną WIBOR, nie może być decydująca. Przedsiębiorca ponosi bowiem w ten sposób skutki zamieszczenia w umowie nieuczciwych postanowień. Jednocześnie spełniona zostaje dzięki takiemu rozwiązaniu wychowawczo-odstraszająca funkcja przepisów chroniących konsumentów, co także nie pozostaje bez znaczenia.

Kredyt złotowy oprocentowany stawką LIBOR

Sąd stwierdził także, że nie można też mówić o sprzeczności umowy kredytu złotowego, nieindeksowanego, oprocentowanego zgodnie ze stawką LIBOR z właściwością (naturą) stosunku. Tak ukształtowany kredyt nie jest sprzeczny ani z naturą zobowiązania w ogólności, ani z naturą umowy kredytu jako umowy odpłatnej. Nie należy do natury stosunku kredytu (ani żadnego innego) godziwość zysku. Nie należy też do tej natury zapewnienie sobie przez bank ograniczenia ryzyka wynikającego ze zmiennego oprocentowania. W zakresie swobody umów mieszczą się zarówno umowy o stosunku wzajemnych świadczeń ukształtowanych przez rynek, jak i umowy, które są dla jednej ze stron wyjątkowo korzystne i tym samym dla drugiej strony wyjątkowo niekorzystne.

Powyższe stanowi jedynie część argumentacji kolejnego korzystnego dla Frankowiczów wyroku Sądu. Wyrok ten zapadł już po wydaniu orzeczenia przez TSUE z dnia 3 października 2019 roku, a sprawa była prowadzona przez radcę prawnego Wojciecha Adamskiego oraz adwokata Wojciecha Lutego,.

Steidler, Luty, Adamski - Adwokaci i Radcowie Prawni - Kancelaria Kraków informuje, że świadcząc usługi korzysta z technologii przechowującej i uzyskującej dostęp do informacji w urządzeniu końcowym użytkownika, w szczególności z wykorzystaniem plików cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na ich używanie.
zamknij